Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

10 χρόνια από την εισβολή στο Ιράκ

Στις 19 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την έναρξης της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, με το πρόσχημα της εξουδετέρωσης των όπλων μαζικής καταστροφής που -δήθεν- διέθετε το οπλοστάσιο του Σαντάμ Χουσεϊν καθώς και εξαιτίας των -δήθεν- διασυνδέσεων του καθεστώτος με την Αλ Κάιντα. Ήταν το ξεκίνημα του Δεύτερου Πολέμου του Κόλπου από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του νεότερου, που ολοκλήρωσε στη χώρα της Μεσοποταμίας το καταστρεπτικό έργο  της "Καταιγίδας της Ερήμου" (Πρώτος Πόλεμος του Κόλπου) που κήρυξε ο πατέρας του το 1991. Σε αντίθεση με την εύκολη νίκη των "συμμάχων" στον πρώτο πόλεμο, ο δεύτερος οδήγησε σε οκταετή κατοχή της χώρας από τον αμερικανικό στρατό, με χιλιάδες νεκρούς - κυρίως αμάχους [1] - και απροσχημάτιστη λεηλάτηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της κατακτημένης χώρας, σύμφωνα με το "Δόγμα του Σοκ", όπως εξηγεί στο ομώνυμο βιβλίο της η Ναόμι Κλέιν. 

"Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ αποδείχτηκε μια χαρακτηριστική περίπτωση λανθασμένων υποθέσεων, κακοκατευθυνόμενης αντικατασκοπίας, προπαγανδιστικής χειραγώγησης και διοικητικής αυθαιρεσίας, σύμφωνα με συνοπτικό βιβλίο αποχαρακτηρισμένων εγγράφων του National Security Archive [2] που αναρτήθηκε με την ευκαιρία της 10ης επετείου του πολέμου."

Πιο κάτω μεταφράζουμε ένα κείμενο του Εντουάρντο Γκαλεάνο από το βιβλίο του Bocas de Tiempo (Στόματα του Χρόνου), όπου περιγράφει μια μικρή, ανθρώπινη ιστορία, μέσα στη μεγάλη ιστορία του πολέμου.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Το κόμικ και η κρίση

Στις 6 Μαρτίου ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα έκθεση στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, με τίτλο "Τα κόμικ και η κρίση". Θα διαρκέσει έως της 13 Απριλίου.

Η Ελλάδα και η Ισπανία είναι δύο από τις χώρες που υφίστανται την επίθεση της οικονομικής κρίσης τα τελευταία χρόνια και το Ινστιτούτο Θερβάντες, ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην Ελλάδα και στον ισπανόφωνο κόσμο, ανοίγει τον διάλογο πάνω σ’ αυτό το θέμα μεταξύ καλλιτεχνών του κόμικ από τα δύο ευρωπαϊκά άκρα της Μεσογείου και από την Αργεντινή, η οποία είναι μια από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που υπέφερε πρόσφατα κι αυτή μια βαθειά κρίση. Οι καλλιτέχνες είναι οι: Μπερνάρντο Βεργκάρα και Μανέλ Φοντεβίλα από την Ισπανία, Μπερνάρντο Έρλιχ από την Αργεντινή και Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Μιχάλης Διαλυνάς και Πέτρος Χριστούλιας από την Ελλάδα. Επιμελήτρια: Λήδα Τσενέ, καλλιτεχνική διευθύντρια του Comicdom Con Athens. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. atenas.cervantes.es
Επίσης για άλλες εκδηλώσεις σχετικές με κόμικ την άνοιξη στην Αθήνα comicdom-con.gr

Παρακάτω μερικά χαρακτηριστικά κόμικ.

Εκπρόσωπος της Διαμαρτυρίας των Αγανακτισμένων (Φτάνει!) -
Εκπρόσωπος των αγανακτισμένων από τη διαμαρτυρία

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Το πέρασμα του χρόνου

Έξι αιώνες μετά την ιδρυσή της, η Ρώμη αποφάσισε ότι το έτος θα άρχιζε την πρώτη ημέρα του Ιανουαρίου. Έως τότε, κάθε χρόνος γεννιόταν στις 15 Μαρτίου. Δεν υπήρχε άλλη λύση από το να αλλάξει η ημερομηνία, λόγω του πολέμου.

Η Ισπανία φλεγόταν. Η εξέγερση, που προκαλούσε την αυτοκρατορική ισχύ και καταβρόχθιζε χιλιάδες λεγεωνάριους, υποχρέωσε τη Ρώμη να αλλάξει το λογαριασμό των ημερών της και τους κύκλους των κρατικών της υποθέσεων.

Πολλά χρόνια διήρκεσε ο ξεσηκωμός, μέχρι που τελικά η πόλη της Νουμαντίας, η πρωτεύουσα των εξεγερμένων Ισπανών, να πολιορκηθεί, να πυρποληθεί και να ισοπεδωθεί. 

Σε ένα λόφο περιτριγυρισμένο από χωράφια σταριού, στις όχθες του ποταμού Ντουέρο, κείτονται τα απομεινάρια της. Σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει από αυτή την πόλη που άλλαξε, για πάντα, το παγκόσμιο ημερολόγιο.

Αλλά τα μεσάνυχτα κάθε 31ης Δεκεμβρίου, όταν υψώνουμε τα ποτήρια, τσουγκρίζουμε γι' αυτήν, αν και δεν το ξέρουμε, για να συνεχίσουν να γεννιόνται οι ελεύθεροι και οι χρόνοι.

Eduardo Galeano, Bocas de Tiempo (Στόματα του Χρόνου)

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ημέρα της Γυναίκας, του Εντουάρντο Γκαλεάνο

Σήμερα είναι Ημέρα της Γυναίκας.

Μέσα στην ιστορία, διάφοροι διανοητές, ανθρώπινοι και θεϊκοί, όλοι άνδρες, ασχολήθηκαν με τη γυναίκα, για διάφορους λόγους:

Για την ανατομία της
Αριστοτέλης: Η γυναίκα είναι ένας ατελής άνδρας.
Αγ. Θωμάς Ακινάτης: Η γυναίκα είναι ένα σφάλμα της φύσης, γενιέται από ένα σπέρμα σε κακή κατάσταση.
Μαρτίνος Λούθηρος: Οι άνδρες έχουν φαρδείς ώμους και στενούς γοφούς. Είναι προικισμένοι με νοημοσύνη. Οι γυναίκες έχουν στενούς ώμους και φαρδείς γοφούς, για να κάνουν παιδιά και να μένουν στο σπίτι.

Για τη φύση της
Φρανθίσκο Κεβέδο: Οι κότες κάνουν αβγά, και οι γυναίκες βάζουν κέρατα.
Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός: Η γυναίκα είναι μια πεισματάρα γαϊδούρα.
Αρθρούρος Σοπενχάουερ: Η γυναίκα είναι ένα ζώο με μακρύ μαλλί και κοντή σκέψη.

Για τον προορισμό της
Είπε ο Γιαχβέ στη γυναίκα, σύμφωνα με τη Βίβλο: Ο σύζυγός σου θα σε εξουσιάσει.
Είπε ο Αλλάχ στο Μωάμεθ,σύμφωνα με το Κοράνι: Οι καλές γυναίκες είναι υπάκουες. 

Eduardo Galeano, Los Hijos de los Días 
 (Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τον τίτλο "Οι Μέρες Αφηγούνται")

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ο θάνατος του πολεμιστή



Σ' αυτούς που μου εύχονται το θάνατο εγώ τους εύχομαι μακρά ζωή, για να δουν πώς συνεχίζει να προχωρά η επανάσταση, από μάχη σε μάχη κα από νίκη σε νίκη.

Ούγκο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας (1954 - 2013)

Στο τέλος της μάχης,
και με νεκρό το συμπολεμιστή, ήρθε πλάι του ένας άνδρας 
και του είπε: "Μην πεθάνεις, σε αγαπώ τόσο!"
Αλλά το νεκρό σώμα, αλίμονο, συνέχισε να πεθαίνει.
Το πλησίασαν δύο και του επανέλαβαν:
"Μη μας αφήνεις! Κουράγιο! Ξαναγύρνα στη ζωή!"
Αλλά το νεκρό σώμα, αλίμονο, συνέχισε να πεθαίνει.
Προστρέξαν σ'αυτό είκοσι, εκατό, χίλιοι, πεντακόσιες χιλιάδες,
Κραυγάζοντας: "Τόση αγάπη, και δεν μπορεί τίποτα απέναντι στο θάνατο!"
Αλλά το νεκρό σώμα, αλίμονο, συνέχισε να πεθαίνει.
Το περικύκλωσαν εκατομμύρια άτομα,
Με κοινό παρακάλιο: "Μείνε, αδελφέ!"
Αλλά το νεκρό σώμα, αλίμονο, συνέχισε να πεθαίνει.
Τότε, όλοι οι άνθρωποι της γης,
Το περιτριγύρισαν· τους είδε το νεκρό σώμα θλιμμένο, συγκινημένο·
Ανασηκώθηκε αργά
Αγκάλιασε τον πρώτο άνδρα· ξεκίνησε να περπατά...

Σέσαρ Βαγιέχο, Μάζα

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Μνημείο για τον Χοσέ Μαρτί στις Μπαχάμες

Πηγή: Cubadebate

Το πρώτο μνημείο αφιερωμένο στον Χοσέ Μαρτί εγκαινιάστηκε πρόσφατα στο νησί Ινάγουα, στις Μπαχάμες. Το μνημείο τιμά το πέρασμα του "Αποστόλου" από αυτό το έδαφος, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του από τη Δομινικανή Δημοκρατία προς την Κούβα το 1895, με σκοπό να ενσωματωθεί στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας κατά των Ισπανών αποικιοκρατών. 

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έκανε ο Φερνάντο Ρόχας Γκουτιέρες, υφυπουργός Πολιτισμού της Κούβας, μαζί με τον γλύπτη Τομάς Βισέντε Λάρα Φράνκις, δημιουργό του έργου. Ο Κουβανός αξιωματούχος επαίνεσε την ικανότητα ογάνωσης και ηγεσίας των Κουβανών παγκοσμίως, καθώς και τα ιδανικά τους της δικαιοσύνης και της ελευθερίας που κληροδοτούνται στις επόμενες γενιές στην Κούβα και στον υπόλοιπο κόσμο. Επιπλέον, μετέφερε τη βαθιά του ευγνωμοσύνη στο λαό την γειτονικών νησιών για την τιμή που κάνουν στον Χοσέ Μαρτί.

Οι τοπικές αρχές, με επικεφαλής τον γενικό κυβερνήτη των νησιών Μπαχάμας, Σερ Άρθρουρ Φάουκς, δήλωσαν ότι αποτελεί τιμή για το λαό τους η δυνατότητα να αποδόσουν φόρο τιμής στον Εθνικό Ήρωα της Κούβας, γεγονός το οποίο θεωρούν απόδειξη των καλών διμερών σχέσεων ανάμεσα στα δύο νησιοτικά κράτη. Ο κυβερνήτης εκθείασε τις ικανότητες του συγγραφέα, ποιητή, φιλοσόφου, διανοητή και ανθρώπου της δράσης που συνδυάζονταν με θαυμαστό τρόπο στο πρόσωπο του Μαρτί, και τόνισε ότι αυτό το μνημείο είναι δείγμα της αδελφοσύνης που ενώνει την Κούβα και τις Μπαχάμες.

Η τελετή των αποκαλυπτηρίων του μνημείου έλαβε χώρα στα πλαίσια προγράμματος εκδηλώσεων που διοργάνωσαν από κοινού η πρεσβεία της Κούβας με την κυβέρνηση και φίλους από τις Μπαχάμες, με σκοπό να τιμήσουν τα 160 χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί καθώς και τα 40 χρόνια ανεξαρτησίας για τις Μπαχάμες Νήσους.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Η γυναίκα φωλιά


Η Λαβίνια είναι μια μοντέρνα κοπέλα από ευκατάστατη αστική οικογένεια κάποιας χώρας της Κεντρικής Αμερικής. Θα μπορούσε να είναι η Νικαράγουα, η πατρίδα της συγγραφέως (Γιοκόντα Μπέλι), αλλά και οποιαδήποτε άλλη. Πετυχαίνει την προσωπική της επανάσταση σπουδάζοντας αρχιτεκτονική στην Ιταλία, επιλέγοντας το επάγγελμά της, ζώντας μόνη σε ένα άνετο σπίτι, έχοντας δικό της αυτοκίνητο και δικές της παρέες. Διατηρεί τυπικές μόνο σχέσεις με τους γονείς της, οι οποίοι είχαν εμπιστευτεί την ανατροφή της στην αγαπημένη θεία της Ινές. Η Λαβίνια δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική και μόνο επιφανειακά την αγγίζει η πολιτική περιπέτεια της χώρας της, που στενάζει κάτω από στρατιωτική δικτατορία.

Όλα αυτά αλλάζουν αναπάντεχα όταν γνωρίζει τον Φελίπε, έναν συνάδερφο στην τεχνική εταιρία όπου δουλεύει. Ο Φελίπε εκ πρώτης όψεως δείχνει αδίστακτος καριερίστας, πολυάσχολος και γυναικοκατακτητής. Ωστόσο η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε να γνωρίσει και την κρυφή πλευρά του. Καθώς αναπτύσσεται ένα φλερτ ανάμεσα στους δύο νέους, ο Φελίπε αναγκάζεται να ζητήσει  τη βοήθεια της Λαβίνια για να περιθάλψουν έναν τραυματία σύντροφο. Της αποκαλύπτει πως είναι στρατευμένος στο Κίνημα Απελευθέρωσης. Η Λαβίνια δέχεται να βοηθήσει, χωρίς όμως να προσχωρήσει στην οργάνωση.
Ποτέ δε φαντάστηκε ότι θα τύχαινε, ειδικά σ’ αυτήν, κάτι τέτοιο. Ούτε στα πιο φλογερά της όνειρα ή τους εφιάλτες. Οι «αντάρτες» ήτανε κάτι πολύ μακρινό για κείνη. Πλάσματα άλλου είδους. Στην Ιταλία θαύμαζε, όπως όλοι, τον Τσε Γκεβάρα. Θυμότανε πόσο είχε μαγευτεί ο παππούς της από τον Φιδέλ Κάστρο και την «επανάσταση». Εκείνη όμως δεν ανήκε σ’ αυτό το είδος. Το ήξερε πολύ καλά. Άλλο ήταν να διαφωνεί με την δυναστεία κι άλλο να πολεμάει με όπλα ενάντια σ’ ένα στρατό εκπαιδευμένο να σκοτώνει, χωρίς οίκτο, εν ψυχρώ. Εδώ χρειαζότανε άλλος τύπος προσωπικότητας, άλλη πάστα. Άλλο ήταν η προσωπική της εξέγερση ενάντια στο status quo, ν’ απαιτεί ανεξαρτησία, να φύγει από το σπίτι της, να ασκεί ένα επάγγελμα κι άλλο να εκτίθεται σ’ αυτή την παρανοϊκή περιπέτεια, αυτή τη συλλογική αυτοκτονία, αυτόν τον μέχρι θανάτου ιδεαλισμό. Δεν μπορούσε να μην αναγνωρίσει ότι ήταν γενναίοι· ένα είδος Δον Κιχώτη των τροπικών, αλλά δε σκεφτόντουσαν λογικά, θα συνέχιζαν να τους σκοτώνουν κι εκείνη δεν ήθελε να πεθάνει. Αλλά δεν μπορούσε και να εγκαταλείψει τον Φελίπε, σκέφτηκε, ούτε το φίλο του. Δεν μπορούσε να τους πετάξει έξω από το σπίτι της. Αν κι ένιωθε την επιτακτική ανάγκη να το βάλει στα πόδια, να τελειώσουν όλα αυτά, να σβήσει τούτη τη νύχτα από τη μνήμη της.