Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα chile. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα chile. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Στη Χιλή που καίγεται, του Χάιμε Σβαρτ




ΣΤΗ ΧΙΛΗ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Χτες φλεγόταν το λιμάνι μας του Βαλπαραΐσο … 2014
Σήμερα ολόκληρη η Χιλή καίγεται και πάλι …2017

Δύσκολη ύπαρξη είναι αυτή του να είσαι ποιητής
περπάτησα σε ερημικά μονοπάτια…
ταξίδεψα σε ηπείρους φτερωτές…
ονειρεύτηκα τα χείλη σου κόκκινα κρεμεζί… ή καλύτερα πορφυρά…

Έζησα και πέθανα…
μόνος και με τη σκέψη μου σε σένα και στη μοναξιά μου…
Πιστεύω πως ήρθε πια η ώρα να πεθάνω…

Τα πράγματα που είναι παντοτινά
όπως είναι η πονεμένη αγάπη μας…
τα πράγματα που είναι περαστικά… που έρχονται και φεύγουν…
είναι σαν το γλυκό μας ξύπνημα…
μόνοι και ενωμένοι σ’ αυτή την πικρή μοναξιά…
σ’ αυτή τη φωτεινή ύπαρξη…
σ’ αυτή τη χαμένη τούντρα που λέγεται Χιλή
και είναι η ύπαρξή μας…

«Καταραμένο επάγγελμα αυτό του να είσαι ποιητής»
σ’ αυτό το λιμάνι των δακρύων που λέγεται Βαλπαραΐσο…
αυτή η μακρινή πατρίδα μου που φλέγεται και πάλι απ’ όλες τις μεριές
είναι δυνατόν, χέρια ανενδοίαστα οδηγημένα μόνο από την απληστία
να προκαλούν τέτοια καταστροφή στη Μάνα Γη και στους συμπατριώτες μου;

Η φτώχια και οι κοινωνικές αδικίες ξεσκεπάστηκαν άλλη μια φορά…
Οι λόφοι του λιμανιού
τα νοτιότερα δάση του κόσμου
καίγονται ολοσχερώς...
οι φλόγες καταστρέφουν αυτή τη μιζέρια που λέγεται ζωή
οι χωματερές της ύπαρξης κείτονται ανοιχτές

«Ένα δάκρυ βρέχει το πληγωμένο στήθος μου…
Αχ μάνα μου τι ντροπή
αχ μάνα μου τι θλίψη τόσο μεγάλη και απέραντη
αχ μάνα…»
πως καταστρέφουν την πατρίδα μου…

Η νοσταλγία που με κυκλώνει… ένα συννεφιασμένο απόγευμα της Κυριακής…
αργά…
και η αγαπημένη μου που είναι;…
μέχρι πού να έχει πάει;… θα φτάσει σε σίγουρο λιμάνι;…

Ο νοτιάς πλένει το κεφάλι μου, γυμνό από ελπίδες…
να σκορπιστεί η ελευθερία
σε κάθε γωνιά
του σύμπαντος!

Η κοινωνική δικαιοσύνη
να βασιλέψει οριστικά!
Αλλιώς θα είναι πια πολύ αργά…
σ’ αυτό τον σκοτεινό πλανήτη
που λέγεται ζωή…
οι λαοί του κόσμου έχουν ήδη υποφέρει υπερβολικά
χωρίς ψωμί και χωρίς ελευθερία…

Χάιμε Σβαρτ, Αθήνα, Γενάρης 2017
Μετάφραση: Άννα Καράπα


A CHILE EN LLAMAS

Ayer ardía nuestro puerto de Valparaiso...2014
Hoy todo Chile se quema nuevamente...2017


Dificil existencia ésta la de ser Poeta
he caminado por caminos desiertos...
he viajado por continentes alados...
he soñado con tus labios rojos carmesí...más bien púrpura...


He vivido y he muerto..
solo y pensando en tí y mi soledad...

creo que yá llegó la hora de morir...

Las cosas que son eternas
como lo es nuestro doloroso amor..

las cosas transitorias que llegan y se van...
son como nuestro dulce despertar..
sólos y unidos en esta soledad amarga...
en esta luminosa existencia…
en este páramo perdido ...llamado Chile
que es nuestro existir...


“Maldita profesión ésta la de ser Poeta”...
en este puerto de lágrimas llamado Valparaiso...

este lejano país mío que arde por todos lados nuevamente…
Será posible que manos inescrupulosas...guiados solo por la codicia
estén provocando tanto daño a la Madre tierra y a mis compatriotas?


La pobreza y las injusticias sociales
se han desenmascarados una vez más...
lo cerros del puerto
los bosques mas australes del cosmos
se queman totalmente...
las llamas destruyen esta miseria llamada vida...
los basurales del existir quedan al descubierto...
 

“Una lágrima humedece mi pecho herido...
“ay madre mía que verguenza
ay madre mía que tristeza más grande e inmensa...
ay madre..”
como destruyen la patria mía ...


La nostalgia que me rodea...en una tarde nublada de domingo..
por la tarde...
y mi amada donde está?...

hacia dónde se habrá ido...llegará a puerto seguro..?

El viento Sur me lava la cara desnuda de esperanzas...
!que la Libertad se despierte
en todos los rincones
del universo...!


Que la justicia social
impere definitivamente...
sino será demasiado tarde yá...
en este oscuro planeta
llamado vida...
los pueblos del cosmos han sufrido yá demasiado
sin pan y sin libertad...


ATENA GRECIA JAIME SVART ENERO 2017

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

84 χρόνια από τη γέννηση του Βίκτορ Χάρα, και το ποίημα Somos cinco mil (Είμαστε πέντε χιλιάδες)

Σήμερα τιμήθηκαν στη Χιλή τα 84 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου τραγουδοποιού Βίκτορ Χάρα, ο οποίος βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1973, πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε από δυνάμεις του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Ο Χάρα ήταν πολιτιστικός πρέσβης της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας (1970-1973). Μετά το πραξικόπημα, συμμετείχε σε κατάληψη μαζί με φοιτητές στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Συνελλήφθη και μεταφέρθηκε στο Στάδιο της Χιλής, όπου δολοφονήθηκε με 44 σφαίρες από υψηλόβαθμα στελέχη του στρατού, μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Το παρακάτω ποίημα, Somos cinco mil (Είμαστε πέντε χιλιάδες), είναι το τελευταίο που έγραψε ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, κατά τη διάρκεια της κράτησής του, και διασώθηκε από κάποιον σύντροφό του που επέζησε. Πρωτοδημοσιεύτηκε δέκα χρόνια μετά το θανατό του, στη βιογραφία Victor Jara, un canto truncado που έγραψε η χήρα του, η βρετανίδα χορεύτρια Τζόαν Τέρνερ ντε Χάρα (1).



Somos cinco mil
Είμαστε Πέντε Χιλιάδες


Victor Jara
Βίκτορ Χάρα


Somos cinco mil
en esta pequeña parte de la ciudad.
Somos cinco mil.
¿Cuántos seremos en total
en las ciudades y en todo el país?
Somos aquí diez mil manos
que siembran y hacen andar las fábricas.
¡Cuánta humanidad
con hambre, frío, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura!
Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.
Un muerto, un golpeado como jamás creí
se podría golpear a un ser humano.
Los otros cuatro quisieron quitarse
todos los temores
uno saltando al vacío,
otro golpeándose la cabeza contra el muro,
pero todos con la mirada fija de la muerte.
¡Qué espanto causa el rostro del fascismo!
Llevan a cabo sus planes con precisión artera
sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es acto de heroísmo.
¿Es éste el mundo que creaste, Dios mío?
¿Para esto tus siete días de asombro y de trabajo?
En estas cuatro murallas sólo existe un número
que no progresa,
que lentamente querrá más la muerte.
Pero de pronto me golpea la consciencia
y veo esta marea sin latido,
pero con el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro
de matrona lleno de dulzura.
¿Y Méjico, Cuba, y el mundo?
¡Que griten esta ignominia!
Somos diez mil manos que no producen.
¿Cuántos somos en toda la patria?
La sangre del Compañero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas.
Así golpeará nuestro puño nuevamente.
¡Canto, que mal me sales
cuando tengo que cantar espanto!
Espanto como el que vivo,
como el que muero, espanto.
De verme entre tanto y tantos
momentos del infinito
en que el silencio y el grito
son las metas de este canto.
Lo que veo nunca vi,
lo que he sentido y lo que siento
hará brotar el momento...
Είμαστε πέντε χιλιάδες
σ’ αυτό το μικρό κομμάτι της πόλης.
Είμαστε πέντε χιλιάδες.
Πόσοι να είμαστε συνολικά
στις πόλεις και σ’ όλη τη χώρα;
Είμαστε εδώ δέκα χιλιάδες χέρια
που σπέρνουν και λειτουργούν τα εργοστάσια.
Πόση ανθρωπότητα
με πείνα, κρύο, πανικό, πόνο,
καταπίεση ηθική, τρόμο και τρέλα!
Έξι απ’ τους δικούς μας χαθήκαν
στη γειτονιά των αστεριών.
Ένας νεκρός, ένας χτυπημένος όπως ποτέ δεν πίστεψα
θα μπορούσαν να χτυπήσουν ένα ανθρώπινο πλάσμα.
Οι άλλοι τέσσερις ήθελαν ν’ απαλλαγούν
απ’ όλους τους φόβους
ένας πηδώντας στο κενό,
άλλος χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο,
αλλά όλοι με το σταθερό βλέμμα του θανάτου.
Τι φρίκη προκαλεί το προσωπείο του φασισμού!
Φέρνουν εις πέρας τα σχέδια τους με δόλια ακρίβεια
χωρίς τίποτα να τους ενδιαφέρει.
Το αίμα γι’ αυτούς είναι μετάλλια.
Η σφαγή είναι πράξη ηρωισμού.
Είναι αυτός ο κόσμος που έφτιαξες, Θεέ μου;
Για τούτο οι επτά σου ημέρες δέους και δημιουργίας;
Μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους υπάρχει μόνο
ένα νούμερο που δε μεγαλώνει,
Που αργά θα θέλει περισσότερο το θάνατο.
Αλλά γρήγορα με χτυπάει η συνείδηση
και βλέπω αυτή τη λαοθάλασσα χωρίς παλμό,
αλλά με το ρυθμό των μηχανών
και τους στρατιωτικούς με έκφραση
μαμής γεμάτη γλύκα.
Και το Μεξικό, η Κούβα, και ο κόσμος;
Ας βροντοφωνάξουν γι’ αυτή την ατιμία!
Είμαστε δέκα χιλιάδες χέρια που δεν παράγουν.
Πόσα είμαστε σ’ όλη την πατρίδα;
Το αίμα του Συντρόφου Προέδρου
χτυπάει πιο δυνατά από βόμβες και μυδράλια.
Έτσι θα χτυπήσει η γροθιά μας ξανά.
Τραγούδι, πόσο άσχημο μου βγαίνεις
όταν πρέπει να τραγουδήσω τη φρίκη!
Φρίκη σαν κι αυτή που ζω,
σαν αυτή που πεθαίνω, φρίκη.
Βλέποντας με ανάμεσα σε τόσες πολλές
στιγμές αιωνιότητας
όπου η σιωπή και η κραυγή
είναι οι σκοποί αυτού του τραγουδιού.
Αυτό που βλέπω ποτέ δεν είδα,
αυτό που ένιωσα και αυτό που νιώθω
θα κάνει ν’ ανθίσει η στιγμή…


Ο Βίκτορ Χάρα (δεξιά) συμμετέχει σε λαϊκή διαδήλωση

(1) Κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές του ποιήματος. Η πιο πάνω είναι αυτή που περιέχεται στο άρθρο της Joan Jara στην εφημερίδα El País.

Συμπληρωματική Πηγή: Telesur


Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

La Guerra - Ο Πόλεμος, του Jaime Svart


LA GUERRA

Una despedida...
¿un separarse para siempre?
ir lejos...muy lejos de tu tierra
dejar la patria en medio de la destruccion y los bombardeos asesinos...
¡es la guerra!...¡ES LA GUERRA!

Niños desnudos corriendo entre los campos minados...
hombres y mujeres totalmente desnudos ante el horror de la Guerra...
es el Napalm...
en medio de los campos arroceros ya floridos de Vietnam...
son las bombas asesinas...
son las bombas incendiarias que lanzan de los cielos
demonios con alas americanos y franceses...

Es la Guerra...es el horrror de la Guerra...
es el dolor ante tanta impunidad...
es el grito desgarrado de una madre que pierde a su hijo en esa injusta guerra...
es el terror sembrado por un militar desconocido llamado Franco
contra un pueblo llamado Esperanzas...
es Guernica que nos grita sobre nuestras conciencias...
la Guerra es una dura realidad a lo largo de toda la vida humana...?

Nosotros buscaremos a esa esquiva doncella llamada Irini ...PAZ
tanto que la amamos...esquiva doncella...
ay nosotros que tanto luchamos por la PAZ...
sea en Colombia...como en el medio Oriente...
ay que nosotros que tanto que la buscamos...solo Paz..y mas Paz...
No al horror de la Guerra...

Nosotros que tanto luchamos por la PAZ
y solo vimos caballos destrozados por las bombas...
edificios destruidos completamente en Damasco...
nosotros que tanto la buscamos esquiva doncella de la PAZ...

Nosotros que cada dia vemos morir ahogados en el MAR Egeo
y en el Mediterraneo a miles de niños indefensos,
madres que buscan a sus hijos en medio de las olas del mar...
oh Thalassa...oh sempiterno pielago herido devuelvenos con vida
a tantos sirios ahogados en estas costas desgarradas de Grecia...

LESBOS...patria de poetas y hermosa poesia...
isla de la solidariedad entre los pobres y los que sufren...
nosotros que amamos a esta bienamada Irini...Paz...
al alba y con las estrellas en su diario despertar...
no cesaremos de luchar por la PAZ...
siempre luchar por la vida siempre por la Paz contra la Guerra.

 
Atenas Grecia, JAIME SVART POETA CHILENO RESIDENTE EN GRECIA


Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Ένας αποχαιρετισμός…
ένας αποχωρισμός για πάντα;
Να πηγαίνεις μακριά…
Πολύ μακριά από τη γη σου…
να αφήνεις την πατρίδα σου
Μέσα στην καταστροφή και τους φονικούς βομβαρδισμούς…
είναι ο Πόλεμος!... είναι ο Πόλεμος!...

Παιδιά γυμνά να τρέχουν μέσα στα ναρκοπέδια…
άντρες και γυναίκες ολόγυμνοι μπροστά στον τρόμο του Πολέμου…
είναι τα Ναπάλμ…
μέσα στους ορυζώνες του Βιετνάμ που έχουν ήδη ανθίσει…
είναι οι εύφλεκτες βόμβες…
είναι οι βόμβες εμπρησμού που εκτοξεύουν απ’ τους ουρανούς
δαίμονες με φτερά αμερικάνοι και γάλλοι…

Είναι ο Πόλεμος… είναι ο τρόμος του πολέμου…
είναι ο πόνος μπροστά σε τόση  ατιμωρησία…
είναι η σπαρακτική κραυγή μιας μάνας
που χάνει το παιδί της σ’ αυτό τον άδικο Πόλεμο…

Είναι ο τρόμος που σπέρνει ένας άγνωστος στρατιωτικός,
που λέγεται Φράνκο ενάντια σ’ ένα λαό που λέγεται Ελπίδα…
Είναι η Γκέρνικα που μας φωνάζει πάνω απ’ τις συνειδήσεις μας…
ο Πόλεμος είναι μια σκληρή πραγματικότητα
στη διάρκεια όλης της ανθρώπινης ζωής;…

Εμείς θα ψάξουμε γι αυτή την ακατάδεκτη κόρη που λέγεται Ειρήνη…
πόσο την αγαπούμε … απόμακρη κόρη…
αχ εμείς που τόσο παλεύουμε για την Ειρήνη…
τόσο στην Κολομβία… όσο στη Μέση Ανατολή…
αχ εμείς που τόσο την ψάχνουμε…
μόνο Ειρήνη και πάλι Ειρήνη…
Όχι στον τρόμο του Πολέμου…

Εμείς που τόσο αγωνιζόμαστε για την Ειρήνη
και είδαμε μόνο άλογα κομματιασμένα από τις βόμβες…
κτίρια τελείως κατεστραμμένα στη Δαμασκό…
εμείς που τόσο ψάχνουμε την απόμακρη κόρη της Ειρήνης…

Εμείς που κάθε μέρα βλέπουμε να πεθαίνουν πνιγμένα στο Αιγαίο
και στη Μεσόγειο χιλιάδες ανυπεράσπιστα παιδιά,
μανάδες που ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα στα κύματα της θάλασσας…
αχ θάλασσα… αχ αιώνιο πέλαγος πληγωμένο
επίστρεψε μας ζωντανούς τόσους σύριους πνιγμένους
σ ’αυτές τις κατεστραμμένες ακτές της Ελλάδας.

Λέσβος πατρίδα ποιητών και ωραίας ποίησης…
νησί της αλληλεγγύης ανάμεσα στους φτωχούς και σ’ αυτούς που υποφέρουν…
εμείς που αγαπούμε αυτή την πολυπόθητη Ειρήνη…
Την αυγή και με τ’ αστέρια στο καθημερινό τους ξύπνημα…
δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την Ειρήνη…
Πάντα για τη Ζωή πάντα για την Ειρήνη ενάντια στον Πόλεμο.

Χάιμε Σβαρτ, Αθήνα, 24 Φλεβάρη 2016 

Χιλιανός ποιητής κάτοικος Αθηνών

Μετάφραση Άννα Καράπα

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Νέα ταινία για τον Πάμπλο Νερούδα στο φεστιβάλ Καννών

Η ταινία «Νερούδα», του χιλιανού κινηματογραφιστή Πάμπλο Λαρέν, παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στις αίθουσες του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καννών. Η ταινία, που προβάλλεται στα πλαίσια του παράλληλου διαγωνιστικού τμήματος του "Δεκαπενθημέρου Δημιουργών", διηγείται μέρος της ιστορίας του χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα, με πρωταγωνιστές τον Λουίς Γκνέκο και τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.

Η ταινία, ένα αστυνομικό road movie, ασχολείται με την διαδρομή στην παρανομία του διάσημου ποιητή όταν καταδιωκόταν από την κυβέρνηση του Γκαμπριέλ Γκονσάλες Βιδέλα, ο οποίος το 1948 έθεσε στην παρανομία το Κομμουνιστικό Κόμμα και έπαυσε τον Νερούδα από γερουσιαστή.

«Σ’ αυτή την ταινία υπάρχει ένα όραμα μιας εποχής στη Χιλή όπου υπήρχαν όνειρα πολύ μεγάλα. Αυτό το όνειρο έφτασε με τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, αλλά καταπνίγηκε με όλη τη φρίκη που γνωρίζουμε», εξήγησε ο Λαρέν.

Ο μεξικάνος Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ ενσαρκώνει τον Όσκαρ Πελουσονό, τον αντιήρωα, ο οποίος με διαταγή του χιλιανού προέδρου ξεκινά ένα πραγματικό ανθρωποκυνηγητό για να εντοπίσει και να συλλάβει τον φυγά λογοτέχνη.

Ο ποιητής ξεκίνησε τότε μια φυγή που, μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, τον έφερε να διασχίσει την κορδιλιέρα τον Άνδεων έφιππος και αργότερα με τη βοήθεια του Πάμπλο Πικάσο να ταξιδέψει στο Παρίσι.
Αυτό το επεισόδιο, που τον σημάδεψε για πάντα, τον μετέτρεψε σε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας και σε λογοτεχνικό μύθο με την δημοσίευση λίγο μετά του Canto General, ενός από τα πρωτεύοντα έργα του.

Το φιλμ διαγωνίζεται για το βραβείο καλύτερης ταινίας της 47ης διοργάνωσης του «δεκαπενθημέρου» με άλλες 17 συμμετοχές απ’ όλο τον κόσμο.

Ο Πάμπλο Λαρέν είναι ένας από τους περισσότερο βραβευμένους σκηνοθέτες στη Χιλή και όλη τη Λατινική Αμερική. Στα φεστιβάλ της Αβάνας, ο Λαρέν κατέχει το ρεκόρ των τριών βραβείων Coral για τις ταινίες Tony Manero (2008), No (2012) και  Club (2015).





Πηγή: Cubadebate


Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Ποιήματα έρωτα και νοσταλγίας, με τον χιλιανό ποιητή Χάιμε Σβαρτ

POEMAS DE AMOR  Y  NOSTALGIA
 
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ
 
του χιλιανού ποιητή Χάιμε Σβαρτ, 
κάτοικου Αθηνών 
 
Τετάρτη 18 Μαϊου, ώρα 20:30
 
Επιπλέον, κονσέρτο πιάνου με τον
Χοσέ Ριβέρος
που έρχεται ειδικά από τη Χιλή

Μουσική και ποιήματα των Πάμπλο Νερούδα, Νικολάς Γκιγιέν, Βιολέτα Πάρα, Βίκτορ Χάρα και Χάιμε Σβαρτ.




Προσφέρεται ποτό μετά την εκδήλωση.
Με τη συμμετοχή της Πρεσβείας της Χιλής στην Ελλάδα.

Είσοδος ελεύθερη και δωρεάν

Δελφικό Ωδείο
Κορινθίας 6, Αμπελόκηποι
τηλ. 210 7719803


Πηγή: juanitalaquejica.blogspot.com

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Στο Αιγαίο, του Χάιμε Σβαρτ

ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ 

Στο Αιγαίο τα καράβια εξοκείλουν
ανάμεσα στους υφάλους της ακτής της νήσου Τήνου…
όλα τα σκεπάζει η καταχνιά…
περνούν οι αιώνες 
και η αγάπη μας ποτέ δεν θα τελειώσει έτσι…
«εμείς, αυτοί του τότε… δεν είμαστε πια οι ίδιοι» έλεγε ο Ποιητής…
Περιδιαβαίνοντας σε άγνωστα μονοπάτια, διασχίσαμε κοιλάδες και βουνά…
στο νησί της Χίου… 
δέντρα που αιμορραγούσαν, πληγωμένα θανάσιμα
όλη η Ελλάδα στις φλόγες…
καίγονται τα πιο όμορφα δάση της Δημιουργίας… 
Ο Υμηττός, ο Παρνασσός.. καίγονται τελείως 
μια τεράστια πίκρα με πνίγει… 
όπως και η αγάπη σου που έφυγε… 
τα αγκάθια και τα κρίνα δε θα γυρίσουν πια στους κατεστραμμένους κήπους μας… 
οι θάλασσες θα γίνουν ο τάφος χιλιάδων ξεπατρισμένων απ’ τους πολέμους.. 
από αυτό το εφήμερο ζεστό καλοκαίρι μόνο εσύ μου απόμεινες… 
στο βάθος φαίνεται η Καστέλα και ο ήλιος που φεύγει φλεγόμενος… 
το λιμάνι του Πειραιά κρύβει τις τελευταίες καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου… 
πού θα πάει ο ήλιος; 

Χάιμε Σβαρτ, χιλιανός ποιητής κάτοικος Αθηνών, Οκτώβρης 2015 (Μετάφραση: Άννα Καράπα)


MAR EGEO 

En el mar Egeo las naves encallan 
entre los arrecifes costeros de la isla de Tino... 
la neblina todo lo cubre... 
pasan los siglos 
y nuestro amor nunca terminara asi...
"nosotros los de entonces ... ya no somos los mismos" decia el Poeta... 
recorriendo por senderos desconocidos, atravesamos valles y montañas... 
en la isla de Xios... 
arboles desangrandose, heridos de muerte 
todo Grecia arde... 
se queman los más hermosos bosques de la creacion... 

el Monte Imitos, el Parnaso... arden completamente
una enorme amargura me embarga... 
lo mismo que tu amor que se fue... 
los cardos y las azucenas ya no regresarán a nuestros jardines destruidos.. 
los mares serán la tumba de miles de desterrados por las guerras … 
de este fugaz verano estival solo me quedas tu...
al fondo se ve Castella y el sol que ardientemente se va... 
el Puerto del Pireo esconde los ultimos rayos estivales del sol... 
¿donde ira el sol? 


Jaime Svart octubre 2015 
Poeta chileno
residente en Atenas